Να με φωνάζεις με το όνομά σου

2020. Απρίλιος. Καραντίνα. Η Ηλέκτρα ήθελε, οπωσδήποτε, βιβλία. Ομοίως και εγώ. Τηλεφώνημα. […]«Μα, ματάκια μου, δεν έχεις δει την ταινία; Γιατί να διαβάσεις και το βιβλίο;». Όντως, γιατί, άραγε; Ακόμη θυμάμαι την πρώτη μου αντίδραση όταν είχα δει το τρέιλερ της ταινίας. Είχα πει: «Άλλη μια gay themed ταινία, λες και ένα gay ρομαντικό δράμα έχει διαφορές από ένα straight, όλοι τα ίδια συναισθήματα βιώνουμε». Είχα δίκιο. Η ταινία δεν είχε να κάνει με το φύλο των πρωταγωνιστών. Είχε να κάνει με τις σκέψεις τους και τα συναισθήματα τους. Υποψιαζόμουν πως, ο Έλιο, είχε αισθανθεί και σκεφτεί τόσα, τα οποία δεν μπορούσαν να αποτυπωθούν στην ταινία.

24/04/20 Επιβεβαίωση παραγγελίας από την «Πολιτεία».

29/04/20 Ενημερωτικό e – mail για καθυστέρηση της παραγγελίας.

07/05/20 Ενημέρωση για ολοκλήρωση και παράδοση της παραγγελίας.

Ανοίγω το βιβλίο, περίπου, έναν μήνα αργότερα. Είναι καλοκαίρι. Βρισκόμαστε στην ηλιόλουστη Ιταλία της δεκαετίας του ’80, στο εξοχικό της οικογένειας Πέρλμαν, μιας οικογένειας εβραϊκής καταγωγής. Ο κύριος Πέρλμαν, κάθε χρόνο, προσκαλεί και κάποιον νέο, παρέχοντας του στέγη, διατροφή και κοινωνική συναναστροφή με δεκάδες διανοούμενους που μπαινοβγαίνουν στην εξοχική του κατοικία, με ένα μόνο αντάλλαγμα. Ο φιλοξενούμενος έπρεπε να βοηθάει τον κύριο Πέρλεμαν με την χαρτούρα του Πανεπιστημίου, στο οποίο, ο ίδιος, εργαζόταν ως καθηγητής. Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας και της νύχτας μπορούσε να κάνει ότι ήθελε.

Εκείνη την χρονιά την επιλογή την έκανε ο Έλιο, γιος του ζεύγους Πέρλμαν. Επίλεξε, κατά τύχη, τον Όλιβερ. Ο Όλιβερ είναι ένας διδακτορικός ερευνητής φιλολογίας, με στόχο την ακαδημαϊκή καριέρα. Φτάνοντας, με το αυτοκίνητο, στο σπίτι, ο Όλιβερ γνωρίζεται με όλα τα πρόσωπα της οικογένειας: το ζεύγος Πέρλεμαν, τον γιο τους Έλιο, την οικονόμο Μαφάλντα και τον άνδρα της, Ανκίσε, τον κηπουρό.

***Πρωινό της οικογένειας Perlman και του Oliver*** ***από την ομώνυμη ταινία «Call me by your name***»

Ο Έλιο και ο Όλιβερ νιώθουν έλξη ο ένας για τον άλλον, σχεδόν, αμέσως, ωστόσο, ο Όλιβερ κρατά αποστάσεις, ώστε να μην πληγωθεί και, κυρίως, για να μην πληγώσει τον Έλιο. Ο Έλιο πνίγεται από την πληθώρα των συναισθημάτων και των σκέψεων του ενώ, ταυτόχρονα, ο καθένας ζει τη δική του καθημερινότητα, χωρίς τον άλλον, σε διπλανά δωμάτια, στο ίδιο σπίτι. Αυτή η κατάσταση συνεχίζει έως ότου ο Όλιβερ προτείνει στον Έλιο να πάνε μαζί βόλτα, o Έλιο τον οδηγεί στο σημείο που καθόταν και ζωγράφιζε ο Μονέ, και, εκεί, τα συναισθήματα και των δύο εκρήγνυνται.

**Το πρώτο φιλί του Έλιο και του Όλιβερ από την** ***ομώνυμη ταινία «Call me by your name»***

Οι δύο άνδρες, κατά την διάρκεια αυτού του καλοκαιριού, αναπτύσσουν μια σχέση η οποία υπερβαίνει, ακόμη, και αυτούς τους ίδιους. Το βιβλίο είναι μια συστηματική σκιαγράφηση των σκέψεων και των συναισθημάτων του Έλιο, ο οποίος αναλαμβάνει τον ρόλο του αφηγητή, αλλά και των αντιδράσεων του Όλιβερ, κατά την διάρκεια αυτής της σχέσης. Το κείμενο είναι ζωντανό, γοργό και λυρικό. Είναι, επίσης, κυνικό, ρομαντικό και ωμό. Ακριβώς όπως και ο έρωτας. Ασυναίσθητα, συναισθάνεται κανείς τις αμφιβολίες, την αβεβαιότητα και την αμφιθυμία του Έλιο, την διστακτικότητα και την διακριτικότητα του Όλιβερ, τον αχαλίνωτο ερωτισμό του ενός προς τον άλλον, αλλά και την δειλία που τους διακατέχει, δειλία που έχει ως αποτέλεσμα οι ίδιοι να μην κυνηγήσουν την ευτυχία τους.

Ο Αντρέ Άσιμαν, μέσα από την σχέση των δύο ανδρών, θίγει θέματα, τα οποία, υπερβαίνουν τις εποχές και τα φύλα των ανθρώπων. Αυτά είναι η ευκαιρία στην ευτυχία και η αναζήτηση του χαμένου χρόνου. Η αντίθεση του ζευγαριού των ανδρών, με το ζευγάρι Πέρλμαν και το ζευγάρι Μαφάλντα – Ανκίσε, δείχνει την τύχη που είχαν οι δύο άνδρες να βιώσουν μια τέτοια σχέση. O κύριος Πέρλμαν, αυτοπροσώπως, λέει στον γιο του: «I’ll say one more thing. It’ll clear the air: I may have come close, but I never had what you two have. Something always held me back, or stood in the way. How you live your life is your business.”

Ακολούθως, ο Άσιμαν ασχολείται με τον χρόνο. Η αδυναμία των ανθρώπων να κυνηγήσουν και να κρατήσουν την ευτυχία στην ζωή τους. Ο χρόνος που χάνεται και δεν γυρνά πίσω, ταλανίζει τους ήρωες του Άσιμαν. Αναζητούν χαρές σε λάθος τόπους, στιγμές και ανθρώπους, μετανιώνοντας, για τις επιλογές τους. Οι θάνατοι δευτερευόντων ηρώων, στο τελευταίο κεφάλαιο, αλλά και το γήρας του ζεύγους Πέρλεμαν και του ζεύγους των ομοφυλόφιλων ανδρών – φίλων του πρώτου ζεύγους – λειτουργούν συμπληρωματικά στις λανθασμένες επιλογές ζωής του Όλιβερ και του Έλιο, οι οποίες με την σειρά τους, καταδεικνύουν την προσπάθεια του Άσιμαν, να καταστήσει σαφές στον αναγνώστη, ότι η ζωή έχει σημασία και πρέπει να την ζούμε στο έπακρο, πριν να είναι αργά.

Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος του Έλιο με τον πατέρα του, κατά το οποίο, ο δεύτερος αναφέρει:

«When you least expect it, Nature has cunning ways of finding our weakest spot. Just remember: I am here. Right now you may not want to feel anything. Perhaps you never wished to feel anything. And perhaps it’s not to me that you’ll want to speak about these things. But feel something you obviously did. […] You had a beautiful friendship. Maybe more than a friendship. And I envy you. In my place, most parents would hope the whole thing goes away, to pray that their sons land on their feet. But I am not such a parent. In your place, if there is pain, nurse it. And if there is a flame, don’t snuff it out. Don’t be brutal with it. We rip out so much of ourselves to be cured of things faster, that we go bankrupt by the age of thirty and have less to offer each time we start with someone new. But to make yourself feel nothing so as not to feel anything ― what a waste!»