Δεκαεννιά από τα πιο συγκλονιστικά διηγήματα του Στέφεν Κινγκ - παράξενες ιστορίες ζοφερών πλασμάτων και ακατανόμαστων πράξεων από τη ζώνη του λυκόφωτος, όπου η φρίκη και η τρέλα παίρνουν αλλόκοτες, απόκοσμες μορφές. . . όπου ένας θόρυβος πίσω από τον τοίχο ή μια σκιά δίπλα στο κρεβάτι σημαίνει πάντοτε ότι κάτι αποτρόπαιο έχει βγει στο κυνήγι.
Γράφει η Κική Σταματόγιαννη Στις 21 Οκτώβρη θα ξεκινήσει, με σοβαρή καθυστέρηση 2 ολόκληρων χρόνων, μια δίκη-ορόσημο για το αντισεξιστικό και αντιφασιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Κατηγορούμενοι θα είναι ένας νοικοκυραίος της διπλανής πόρτας και ένας οργανωμένος ακροδεξιός για «πρόκληση θανατηφόρου σωματικής βλάβης». Και όχι για ανθρωποκτονία.
Το πάντρεμα ρεαλισμού και υπερηρώων είναι περίπλοκη υπόθεση, διότι η τοποθέτηση των δεύτερων σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο οφείλει να λάβει υπόψη το φλερτ τους με τον φασισμό. Ωστόσο, αυτό δεν είναι εύκολο, αφού μια υπερηρωική ιστορία συνήθως αντιμετωπίζει τους υπερήρωες ως ηρωικές φιγούρες και όχι ως εν δυνάμει απειλές, οδηγώντας σε επικίνδυνες απλουστεύσεις περίπλοκων ζητημάτων. […]The …
Συνεχίστε την ανάγνωση The Boys (S2): Ενάντια σε υπεράνθρωπους φασίστες
Τα συναισθήματα είναι εναλλασσόμενα από την αρχή έως το τέλος του βιβλίου. Υπήρξαν στιγμές που θύμωσα, στιγμές που ντράπηκα, στιγμές που αγάπησα και στιγμές που συμφώνησε το "είναι" μου με τον Ράιχ. Ο Ράιχ, με τον θυμό του να κοχλάζει για την κοινωνία στην οποία ζει και άκρως αδικημένος από αυτήν, αποκαθηλώνει τα είδωλα/τοτέμ της εποχής με σκοπό την απελευθέρωση των "χρηστών" μελών της κοινωνίας. Προσπαθεί να ισορροπήσει την απαισιόδοξη άποψη, πως ο κόσμος συντίθετο από "ανθρωπάκους", και την αισιόδοξη άποψη πως ο κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του έναν "άριστο".
Το απόγευμα της επόμενης μέρας, μετά το μεσημεριανό μου γεύμα, κάθισα να διαβάσω τις "Νεράιδες του Μαν", απολαμβάνοντας ένα καφέ στο μπαρ "Ελέφαντας". Ανοίγω το βιβλίο και γνωρίζω αμέσως την φιλάργυρη, εξηντάρα, αντικέζ Μπεατρίς Φραγκονάρ. Η Μπεατρίς ταξιδεύει με τον υπηρέτη της Ξαβιέ σε όλο τον κόσμο, για να συμμετάσχει σε δημοπρασίες, με αποτέλεσμα να σπαταλάει τα ελάχιστα χρήματα της σε άχρηστες παλιατζούρες. Εκεί γνωρίζει την εκκεντρική δούκισσα του Νταντίλιον Σλιβ, η οποία την περνά για την Ζενεβιέβ Λεμάν, παλιά της γνώριμη. Η σοκαρισμένη Μπεατρίς υποδύεται την Ζενεβιέβ Λεμάν και η Καρολίν, δούκισσα του Νταντίλιον Σλιβ, την προσκαλεί στο πολυτελέστατο ιστιοφόρο ενός φίλου, με προορισμό την νήσο Μαν, όπου και θα λάμβανε μέρος σε μια άλλη δημοπρασία.
Και τον «έφαγες», λοιπόν, το φασισμό. Του’ ριξες μια ξανάστροφη από δω, δυο-τρεις κατραπακιές από κει, τον ξάπλωσες ημιθανή, κατούρησες το πτώμα του. Ύστερα χάρηκες μ’ αυτή σου τη νίκη, ότι κάτι κατάφερες (όντως κάτι κατάφερες) κι είπες να επαναπαυθείς στις δάφνες σου. Όμως, ξαφνικά, εκεί που ετοιμάζεσαι ν’ απλώσεις την αρίδα σου καμαρωτός στον καναπέ παίρνοντας έπαθλο στα χέρια το τηλεκοντρόλ, μια σκιά λες και πέφτει επιβλητικά στο πρόσωπό σου και, στρέφοντας διερευνητικά το βλέμμα προς τα πάνω, προς μεγάλη σου έκπληξη αντικρύζεις έναν τύπο θεόρατο να σε περιεργάζεται χαιρέκακα, έναν τύπο που ουδεμία σχέση έχει με τον χλεμπονιάρη προηγούμενο που μόλις έβγαλες νοκ-άουτ. Αντιθέτως, ετούτος δω ο καινούριος φαντάζει πολύ πιο ψυχωμένος -νταβραντισμένος που λένε και στο χωριό μου- δίχως μάλιστα να δείχνει την παραμικρή διάθεση προς υποχώρηση. Φαντάζει, να το πούμε απλά, αμετακίνητος. Κι αυτό γιατί τον τύπο αυτόν τον κουβαλάει και τον συντηρεί, με τον δικό του τρόπο, ο καθένας μέσα του.
Ο πυρήνας του μύθου της «Μεταμόρφωσης» είναι τόσο απλός όσο και ασύλληπτος: ο Γκρέγκορ Σάμσα, ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ξυπνάει ένα πρωί μεταμορφωμένος σε έντομο. Με αυτή τη βάση και μέσα από τα μάτια του ήρωα-εντόμου, ο Κάφκα στήνει μια καθαρά ρεαλιστική ιστορία, ένα απολύτως πιστευτό ψυχολογικό πείραμα, που υπογραμμίζεται από πλήθος οδυνηρά εύστοχων λεπτομερειών στην περιγραφή προσώπων και πραγμάτων. Αριστοτεχνικά ο Κάφκα όχι μόνο ξετυλίγει τις αγωνίες, τις ενοχές και την αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου, αλλά φτάνει και να μεταφράσει αυτή την άχαρη και ανούσια ύπαρξη σε ύλη, σε σωματική υπόσταση.
Οι αναφορές ήταν πολλές και σε διάφορα σημεία. Η πρώτη, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ήταν όταν, πιτσιρικάς ακόμη, άκουσα την μαθητική χορωδία του σχολείου "Hogwarts" στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου "Ο Χάρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Άζκαμπαν" να τραγουδά με στόμφο το "Double Trouble" και το τραγούδι κορυφωνόταν, πάντα, στο "Something wicked this way comes". Η δεύτερη αναφορά ήταν στο "American Horror Story: Freak Show". Εκεί, ένα διπρόσωπο, στην κυριολεξία, πνεύμα του Halloween, έρχεται και παίρνει τις ψυχές των "φρικιών", όταν αυτά παρουσιάζουν πρόγραμμα ψυχαγωγίας την ημέρα που πέφτει το πέπλο μεταξύ νεκρών και ζωντανών, δηλαδή, την ημέρα των Αγίων Πάντων. Κάπως έτσι, αποφάσισα να διαβάσω το "Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα εδώ". Άνηκε, και αυτό, στα "βιβλία - καβάτζα". Είχα προσπαθήσει να το διαβάσω παλαιότερα, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Είχα πει, τότε, στον εαυτό μου: - "δεν είσαι έτοιμος να το κατανοήσεις, αυτό είναι". Όντως, έτσι ήταν. Έμεινε κρυμμένο στην βιβλιοθήκη μου για πάνω από 10 χρόνια.
Nikolas in Bookland 