Θύματα

Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δικηγόρος με έναν ναυτικό και έναν διάσημο δημοσιογράφο; Μία γυναίκα που βρίσκεται στη φυλακή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με μία άλλη, της διπλανής πόρτας; Έχει κάτι κοινό ένας σεφ με έναν Αλβανό οικονομικό μετανάστη που εργάζεται ως οικοδόμος; Είναι ικανοί όλοι οι άνθρωποι να αγαπήσουν, να ερωτευτούν, να εργαστούν και να ζήσουν ελεύθερα; Κι αν ναι, έχουν αυτό το δικαίωμα; Μέσα από τους κύκλους της ζωής και τις κοινωνικές νόρμες, αναπτύσσονται σε αυτό το μυθιστόρημα δύο ιστορίες. Δύο ιστορίες με ένα νήμα δεμένες, ακριβώς όπως δένονται οι ζωές των ανθρώπων έξω από τα βιβλία, στη ζωή. Επιλογές σωστές ή λανθασμένες που επηρεάζουν περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που φανταζόμαστε, αγάπες διαφορετικές ή άλλες περισσότερο συνηθισμένες, πόθοι κι ανάγκες, στοργή και βία, έρωτες περαστικοί και άλλοι που αποφασίζουν να μείνουν, φίλοι που στηρίζουν την ώρα που όλοι απομακρύνονται, εξομολογήσεις σπαρακτικές που θα σας κάνουν να κλάψετε και άλλες που θα σας θυμώσουν. Αυτό είναι το νέο μυθιστόρημα της Λίας Νικολάου που θα σας συναρπάσει.

Η Μέρα της Μαρμότας

Πόσα ξέρουμε άραγε για τις σχέσεις ανάμεσα σε δύο ανθρώπους σήμερα; Πόσα από αυτά έχουμε ξεχάσει και πόσα δεν μάθαμε ποτέ; Άνθρωποι που πλέον δεν νιώθουν, φοβούνται και έτσι ζουν απομονωμένα στο σκοτάδι της δικής τους φυλακής για να μην πονέσουν. Ένα βιβλίο που δεν έχει σκοπό να θίξει κανέναν γιατί απλά είναι το δικό μου πρίσμα, που μπορεί να είναι και εσφαλμένο, αλλά ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα; Κάθε μάτι βλέπει διαφορετικά. Ο Βασίλης Χαντζής μιλάει για όλους μας, γι’ αυτά που κανείς δεν μας έμαθε και γι’ αυτά που αγνοούμε. Για την ομορφιά της αγάπης και του «δίνομαι», γι’ αυτά που πολεμούσαμε και που ακόμα πολεμάμε, αλλά που ποτέ δεν εκτιμήσαμε. Για το εφήμερο και σύντομο που δένει πλέον τους ανθρώπους, καθώς κανείς δεν ξέρει τη διαφορά του ερωτεύομαι με το ενθουσιάζομαι. Για το πόσο εύκολα υποχωρούμε και πόσο εύκολα αποκαλύπτουμε τα σώματά μας χωρίς να σκεφτόμαστε το μετά, το αύριο, το μέλλον μας. Κορμιά εύκαιρα στα χέρια του άλλου για μια απόλαυση μερικών λεπτών και μετά μοναξιά. Μέρα με τη μέρα ξεχνάμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε, για πού πορευόμασταν και πού φτάσαμε, ξεχνάμε τις αξίες και τα ιδανικά, και γινόμαστε κομπλεξικοί, γεμάτοι πάθη κι απωθημένα· ψυχολογικές μαριονέτες στο έρεβος της κατάθλιψης που ζούμε οι περισσότεροι. Μόνοι άνθρωποι, που μόνοι μεγαλώνουν και που μόνοι πεθαίνουν… Πρώτα στην ψυχή και μετά στο σώμα.

Να Μ’ αγαπάς

"Σε κοίταζα με μάτια που άστραφταν από χαρά, όση ώρα κοιμόσουν γαλήνια. Ήσουν υπέροχος, έτσι ελεύθερος από προβλήματα, καλέ μου, ίσως κι από όνειρα. Ολόγυμνος… ποθητός… Ένα μαρμάρινο άγαλμα, ικανός να θεραπεύσεις με την αγλαόμορφη εικόνα σου όσα μακρινά με είχαν πληγώσει στη ζωή. Παρατηρούσα το στήθος σου να πάλλεται με μικρές, ήσυχες αναπνοές. Τα μακριά σου δάχτυλα τινάζονταν ελαφρά στο άγγιγμα του αέρα που έμπαινε από το παράθυρο. Παράξενα ένιωσα αναγνωρίζοντας εκείνη την ώρα πως ήσουν εσύ που πάντα ονειρευόμουν από παιδί." Ο Αλέξανδρος γράφει ένα γράμμα με αποδέκτη τον σύντροφό του Πάνο και, ταυτόχρονα, μας μεταφέρει την προσωπική τους ιστορία. Μέσα από τα ταξίδια της μνήμης, στην κοινή τους διαδρομή αλλά και στα όσα έζησαν πριν συναντηθούν, μαθαίνουμε για τις διαφορετικές όψεις του έρωτα, τα στερεότυπα της κοινωνίας, τους φόβους και τις μύχιες σκέψεις που βασανίζουν τον νου όλων των ανθρώπων. Το Να μ’ Αγαπάς είναι μια λυρική, ερωτική επιστολή που αποσκοπεί στη διαχείριση της απώλειας και στην έκφραση της αληθινής αγάπης· μια ιστορία για την αφοσίωση και την ολοκληρωτική παράδοση· μια κατάθεση ψυχής που μας δείχνει τον τρόπο ώστε να ανακαλύψουμε τον δρόμο για την ευτυχία.