Θύματα

Μετά το υπέροχο εκδοτικό ντεμπούτο της, με το έργο «Να Μ ‘αγαπάς», η Λία Νικολάου επιστρέφει δριμύτερη στην εκδοτική πραγματικότητα, εφοδιασμένη με τις ρεαλιστικές της ιστορίες. Ο τίτλος του; «Θύματα» και οι οιωνοί, για το τι θα διαβάσω, είναι αρκετά ευανάγνωστοι, ακούγοντας τον. Σε μια πολύ μεταβατική περίοδο της ζωής μου, και βλέποντας το φθινόπωρο να παίρνει βίαια την θέση του από το καλοκαίρι, ανοίγω το βιβλίο της συγγραφέως, στην κοινόχρηστη αυλή του συγκροτήματος διαμερισμάτων, στα οποία κατοικούν ένα σμάρι ξενοδοχοϋπάλληλοι, διαφόρων ειδικοτήτων.

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζω: «Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δικηγόρος με έναν ναυτικό και έναν διάσημο δημοσιογράφο; Μία γυναίκα που βρίσκεται στη φυλακή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με μία άλλη, της διπλανής πόρτας; Έχει κάτι κοινό ένας σεφ, με έναν Αλβανό οικονομικό μετανάστη που εργάζεται, ως οικοδόμος;» Πολλά, απαντώ εγώ, μιας και η ζωή έχει φαντασία και αποφασίζει η ίδια πως θα εξελιχθούν οι ζωές των ανθρώπων.

Το νεότερο και εκτενέστερο βιβλίο της Λίας Νικολάου, τέμνεται σε δύο επιμέρους ιστορίες, οι οποίες μπορούν να διαβαστούν και ξεχωριστά, αν κάποιος το επιλέξει. Στην πρώτη ακολουθώ το ιστορικό δύο αδελφών από την Αλβανία που έχουν έρθει στην Ελλάδα με τους γονείς τους, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή από αυτή που προσφέρει η πατρίδα τους. Η Εράντα, με τα όνειρα για σπουδές να χορεύουν στο μυαλό της, και ο Μάριο, οπλισμένος με το πείσμα που έχει κάθε αρσενικό να τα καταφέρει στην ζωή του, στρεφόμενος μόνο στις δικές του δυνάμεις, παλεύουν με την ρυπαρή και σάπια οικογένεια τους αλλά και με τον ρατσισμό των Ελλήνων, ώστε να τα καταφέρουν. Η ήττα είναι αναπόφευκτή και η Εράντα εξιστορεί την διαλυμένη της ζωή σε έναν αμφιβόλου ηθικής δικηγόρο.

Αλλάζοντας εντελώς το σκηνικό, η συγγραφέας μου συστήνει την «Ψαρού», και εκεί ξεκινά η δεύτερη ιστορία των «Θυμάτων». Η Σάλμα ή αλλιώς «Ψαρού», γλυτώνοντας τον θάνατο λίγο πριν γεννηθεί, μεγαλώνει κάτω από την επίβλεψή του φτωχού πατέρα της που είχε διπλό καθήκον μέσα στο σπίτι μιας και μεγάλωνε την κόρη του μόνος του. Στην όψιμη φάση της εφηβείας της, και ενώ χάνει τον πατέρα της, γνωρίζει τον Γιώργο, νέο ναυτικό που θέλει να κάνει καριέρα στην ναυτιλία και αποφασίζουν να φτιάξουν σπίτι, κατά τα πρότυπα της εποχής. Η ζωή, όμως, είναι πόλεμος και οι συνθήκες δεν είναι ποτέ ιδανικές. Ένα μήνυμα από τον αδελφικό φίλο του άνδρα της, τον Άγγελο, θα αλλάξει τις ατραπούς της ζωής τους, για πάντα, και θα στιγματίσει τα παιδιά τους, αλλά και τους ίδιους.

Τα υπόλοιπα θα τα διαβάσετε μόνοι σας. Η Νικολάου κάνει κάτι το οποίο, εμένα προσωπικά, στην τέχνη με μαγεύει κάθε φορά. Στα «Θύματα» δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον και να του κρεμάσεις αυθαίρετα την γενικότατη ταμπέλα με τον χαρακτηρισμό «κακός». Είμαστε όλοι, εν δυνάμει, και θύτες και θύματα, ανεξαρτήτως ηλικίας, χρώματος, σεξουαλικού προσανατολισμού, φύλου και τόσων άλλων χαρακτηριστικών. Η συγγραφέας, αυτήν την φορά, είναι ακόμα πιο σκληρή απέναντι στον ρατσισμό, την ομοφοβία και την ενδοοικογενειακή βία και, με το συγκεκριμένο έργο, κάνει χαρτοπόλεμο τα φύλλα συκής των Ελλήνων νοικοκυραίων, οι οποίοι χτίζουν την κοινωνική και οικογενειακή τους βιτρίνα με πόνο και βία. Ένα εξαιρετικό έργο, γραμμένο ωμά και με γλαφυρή γλώσσα, σκοπός του οποίου είναι να μας προβληματίσει, να μας δακρύσει, να μας πονέσει, να μας θυμώσει και να μας δείξει πως πρέπει, τελικά, να λευτερωθούμε από τα δεσμά μας, βρίσκοντας την λύτρωση που μας αξίζει.

Καλή Ανάγνωση.

Υ.Γ Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βακχικόν».