Ένας Γιος

«Ο μπαμπάς μ’ έπιασε από τους ώμους κι έγινε κατακόκκινος. ‘‘Μη φορέσεις ποτέ ξανά γυναικεία ρούχα, ακούς τι σου λέω; Ακούς τι σου λέω, Γκίγε;’’ Και είπε: ‘‘Την επόμενη φορά που θα σ’ ακούσω να λες μπροστά στους θείους ότι όταν μεγαλώσεις θέλεις να γίνεις Μαίρη Πόππινς, σου τ’ ορκίζομαι ότι… σου τ’ ορκίζομαι ότι…’’».

Ένας Γιος / Αλεχάντρο Παλόμας.

Διαβάζοντας το συγκεκριμένο απόσπασμα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, θεώρησα πως η θεματική του συγγραφέα είχε σχέση με την αφύπνιση μιας διαφορετικής σεξουαλικότητας του Γκίγε, ο οποίος είναι και ο κεντρικός του χαρακτήρας. Είχα πέσει τόσο έξω. Σίγουρα, βέβαια, αντιλήφθηκα από την πρώτη κιόλας σελίδα πως ο Αλεχάντρο Παλόμας έχει καταπιαστεί με μια προβληματική σχέση∙ αυτήν του πατέρα – υιού.

Ένας φαινομενικά προσωρινός χωρισμός του Μάνουελ (πατέρας) και του Γκίγε (υιός) από την Αμάντα (σύζυγο και μητέρα) φαίνεται να διαταράσσει τις συνήθειες και την σχέση των δύο αυτών ανθρώπων. Ο πατέρας υποφέρει στωικά, μη ξέροντας πως να διαχειριστεί την συγκεκριμένη απώλεια, και ένας γιος, ο οποίος φαίνεται να γνωρίζει πολύ περισσότερα από αυτά που του λένε οι ενήλικες, προσπαθούν να φτιάξουν μια καινούργια καθημερινότητα, χωρίς την Αμάντα. Ο Μάνουελ αντιδρά υπερβολικά στις «κοριτσίστικές» συνήθειες του γιού του∙ συνήθειες που περιλαμβάνουν αγάπη προς την λογοτεχνία φαντασίας, συμπάθεια προς το μπαλέτο και μια εμμονή με την Μαίρη Πόππινς.

Τα γεγονότα αυτά γίνονται αντιληπτά από την καθηγήτρια του Γκίγε, Σόνια και η ίδια αρχίζει να ανησυχεί, ιδιαιτέρως, όταν ο μικρός Γκιγέ αποφασίζει να εκφράσει στην καθηγήτρια του – στα πλαίσια μιας εργασίας του σχολείου, κατά την οποία όλα τα παιδιά απαντούσαν στο τι ήθελαν να γίνουν, όταν μεγαλώσουν – την επιθυμία του γίνει η Μαίρη Πόππινς. Να γίνει και όχι να μοιάσει στην Μαίρη Πόππινς λέει, με μια σαφήνεια που δεν ταιριάζει στην ηλικία του, ο μικρός Γκίγε. Η Σόνια αποφασίζει να μιλήσει με τον Μάνουελ και να πάρει την άδεια από τον ίδιο, έτσι ώστε ο μικρός Γκίγε να κάνει συνεδρίες με την αναπληρώτρια ψυχολόγο του σχολείου, την Μαρία.

Ένα βιβλίο-ύμνος στις αγκυλώσεις που παρουσιάζουν οι σχέσεις υιού και πατέρα – ειδικά στις νότιο-ευρωπαϊκές και βαλκανικές χώρες – το «Ένας Γιος» στήνεται, από τον Αλεχάντρο Παλόμας, σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση με τους αφηγητές να δίνουν την σκυτάλη ο ένας στον άλλον, με απώτερο σκοπό την σφαιρική θέαση της ιστορίας. Η ιστορία κυλάει γοργά, χωρίς περιττές πληροφορίες και διαβάζοντας το, ειλικρινά, δεν μπορούσα να σταματήσω να γυρνάω τις σελίδες του. Ο συγγραφέας θέτει επί τάπητος ένα θέμα που δεν είναι πρωτότυπο, αλλά διαχρονικό, αφήνοντας, παράλληλα, αιχμές κοινωνικού χαρακτήρα για τις συνήθειες άλλων λαών μέσω του χαρακτήρα της Ναζία, η οποία είναι η κολλητή φίλη του Γκίγε από το σχολείο.

Ο Αλεχάντρο Παλόμας με τον μεστό και τον σωστά μετρημένο λόγο του απορροφά, εντελώς, τον εκάστοτε αναγνώστη και τον κάνει να λαχταρά για την στιγμή που τα εμπλεκόμενα πρόσωπα θα αποδεσμευτούν από τους χρόνιους και επίπονους ψυχολογικούς βρόγχους στους οποίους έχουν μπλεχτεί. Ένα έργο που η αισθητική του, τόσο ως περιεχόμενο, όσο και ως εμφάνιση, προκαλεί τον/την οποιονδήποτε/οποιαδήποτε να το αποκτήσει και να χαθεί μέσα στις υπέροχες σελίδες του, θυμίζοντας σε όλους μας πως η αθωότητα δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη.

Καλή Ανάγνωση.

Υ.Γ. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις, πάντα καλαίσθητες, εκδόσεις «Opera» και την μετάφραση υπογράφει η Αλεξάνδρα Γκολφινοπούλου.