Είμαι χαμένος μέσα στα πουφ του Public της Θεσσαλονίκης. Ζαχαρώνω με όλα, σχεδόν, τα βιβλία του φανταστικού στο βιβλιοπωλείο και απολαμβάνω τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο. Το συγκεκριμένο ήταν πολύ καιρό στην TBR λίστα μου. Ξεφυλλίζω βιβλία, διαλέγω δώρα και περιφέρομαι άσκοπα στους διαδρόμους, μέχρι να έρθει η ώρα για το δείπνο στο Extravaganza. Λίγο πριν φύγω, αρπάζω το «Παγανιστικές Δοξασίες της Θεσσαλικής Επαρχίας» του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη και τραβώ προς την έξοδο, στην Αριστοτέλους. To μετάνιωσα. Όχι την αγορά του βιβλίου. Την επιλογή της οδού. Μπαίνω ξανά μέσα και βγαίνω στην, σαφώς πιο ήσυχη, Ερμού. Ξεσυνήθισα την κίνηση της πόλης, ρε γαμώτο.
Δύο μήνες αργότερα, ανοίγω το λεπτεπίλεπτο βιβλιαράκι. Το συγκεκριμένο πόνημα θυμίζει τις ιστορίες που λένε οι παππούδες στο καφενείο ή οι γιαγιάδες, καθήμενες σε ένα αυτοσχέδιο υπαίθριο καθιστικό, φτιαγμένο από τον κορμό κάποιου αιωνόβιου δέντρου. Χωρισμένες σε γεωγραφικές περιοχές, οι ιστορίες του Χρυσόστομου είναι μια αναβίωση, ή μάλλον καλύτερα, μια υπενθύμιση πως οι επαρχίες τις Ελλάδας βρίθουν από παγανιστικά κατάλοιπα και είναι εμποτισμένες από αυτά. Απόκοσμες αφηγήσεις από τα Βλαχοχώρια, τα Καραγκουνοχώρια, τα Δρακοχώρια και τις πόλεις του Κάμπου συνθέτουν αυτό το πρωτότυπο, κατά την γνώμη μου, πόνημα.
Δεν έχω διαβάσει ξανά κάτι παρόμοιο. Τουλάχιστον, από Έλληνα συγγραφέα. Λάθος. Ίσως η πρώτη ιστορία του Δημοσθένη Κούρτοβικ στο «Άλλο Μονοπάτι» να μπορούσε να είναι μέρος του έργου του, εν λόγω, δημιουργού. Ο Χρυσόστομος Τσαπραΐλης αφηγείται, με ένα καθόλου συνηθισμένο τρόπο, ιστορίες οι οποίες κλιμακώνονται, έντεχνα, από το σκοτάδι στο φως και τούμπαλιν. Μύθοι, θρύλοι, λαϊκή παράδοση, μάγισσες, φαντάσματα, μαύρα χέρια, προσωποποιημένες εποχές, μέχρι και η τρισυπόστατη αρχαιοελληνική θεά Εκάτη, με τα σκυλιά της, εμφανίζονται στις ιστορίες του και συνθέτουν ένα σκηνικό μαγείας και τρόμου στην θεσσαλική γη, made in Greece 100%.
Δεν περίμενα ποτέ πως οι αφηγήσεις της Θεσσαλικής γης, θα μπορούσαν να έχουν μια ατμόσφαιρα σκοτεινότερη από το ξενόφερτο Halloween. Δεν περίμενα ποτέ πως η άυλη πολιτιστική κληρονομιά και η προφορική ιστορία, συγκεκριμένων περιοχών της Ελλάδας, μπορεί να έχουν έναν τόσο γκροτέσκο χαρακτήρα και να κοντράρονται στα ίσα με περιοχές εκτός Ελλάδας, οι οποίες είναι, σχεδόν, υποσυνείδητα συνδεδεμένες με το απόκοσμο και το φανταστικό. Ο δημιουργός παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό μια υπέροχα σκοτεινή σταχυολόγηση παγανιστικής αφήγησης και τελειώνοντας το βιβλίο έμεινα να αναρωτιέμαι πως θα ήταν μια ενιαία ιστορία παράδοσης, τρόμου και φαντασίας, από τον ίδιο, στο μέλλον. Άλλωστε, με την τελευταία του αφήγηση – αυτήν της «Αγριθέας» -μου άνοιξε την όρεξη για κάτι εκτενέστερο. Αν αυτό γίνει ποτέ, έχω την εντύπωση πως θα είναι επικό.
Καλή ανάγνωση και μην ξεχνάτε, ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Θεσσαλία…
Υ.Γ Το «Παγανιστικές Δοξασίες της Θεσσαλικής Επαρχίας» του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αντίποδες».
Nikolas in Bookland 