Το «Να Μ’ αγαπάς» δεν ήρθε, στην ζωή μου, μόνο του. Ήρθε σίγουρα πρώτο, αλλά όχι μόνο του. Ήταν κάποιο σχόλιο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, του Διογένη Κοπανάκη στην Λία Νικολάου ή το αντίστροφο, που με έφερε σε επαφή με τον «Άρη»; Ειλικρινά δεν μπορώ θυμηθώ, ούτε μπορώ να εκβιάσω την μνήμη μου, ώστε να ανακαλέσω αυτήν την πληροφορία ατόφια. Άλλωστε, ο χρόνος αλώνει τις αναμνήσεις κατά το δοκούν. Το μόνο που θυμάμαι καθαρά είναι πως δεν έχασα την ευκαιρία να τον αποκτήσω.
Τελειώνοντας την «Φάρμα των Ζώων» αποφάσισα να δώσω στον εαυτό μου μια ημέρα, ώστε να αφομοιώσω τους καρπούς του, εν λόγω, πονήματος. Το βράδυ της επομένης γράπωσα τον «Άρη». Τουλάχιστον, έτσι νόμισα, γιατί, στην πραγματικότητα, με γράπωσε αυτός. Ο Άρης, ένας γοητευτικός νεαρός άνδρας, πετάγεται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και αρχίζει να μιλάει. Όχι σε εμένα όμως. Στον εαυτό του. Για τον εαυτό του. Μάλλον καλύτερα, για τον δυστυχισμένο εαυτό του. Η δυστυχία του Άρη δεν φαίνεται. Ο Άρης πρέπει να είναι επιτυχημένος, ο Άρης πρέπει είναι άψογα ντυμένος, ο Άρης πρέπει να είναι ετεροφυλόφιλος, ο Άρης πρέπει να είναι γυμνασμένος, στον Άρη πρέπει να αρέσει το ποδόσφαιρο, ο Άρης πρέπει…πρέπει…ΠΡΕΠΕΙ… για τους γονείς του, για τους φίλους του, για τους συμμαθητές του, για τους συναδέλφους και τους γείτονες του.
Ο Άρης εμφανίζεται στον αναγνώστη ως ενήλικας και κατά την διάρκεια της συνομιλίας του με τον εαυτό του μας συστήνει στον θεραπευτή του∙ τον Ορέστη. Στις μεταξύ τους συζητήσεις αντιλαμβάνομαι πως ο Άρης ο Θεός (όπως τον ονόμαζαν όλες και όλοι) δεν είναι παρά μια βιτρίνα, ένα όμορφο και καλοστημένο θέατρο∙ το οποίο, όμως, δεν πείθει σχεδόν κανέναν. Με την καθοδήγηση του θεραπευτή του ο Άρης ανακαλύπτει τον εαυτό του, εκ νέου, και προσπαθεί να αφουγκραστεί τον έφηβο Άρη και το παιδί Άρη∙ δύο εκδοχές του εαυτού του που ο ίδιος τις θεωρεί υπεύθυνες για την τωρινή του δυστυχία και τον ψυχολογικό του κακοφορμισμό.
Ο Διογένης Κοπανάκης χαρτογραφεί την ψυχοσύνθεση αρκετών (αν όχι όλων) cis gay ανδρών στην Ελλάδα του σήμερα, σε ευρεία κλίμακα. Η κραυγή της σεξουαλικότητας, μέσω της ενδυματολογίας, η αφόρητη κοινωνική πίεση που ασκείται στους gay άνδρες – και γενικότερα στην LGBTQI+ κοινότητα – από την ετερόκανονική κοινωνία, η ψυχολογική βία που ασκείται στο άτομο από την κοινωνία και, κυρίως, από το ίδιο το άτομο, ο σωματικός και ψυχολογικός βιασμός και οι καθοριστικές γονικές σχέσεις είναι οι «ψηφίδες» με τις οποίες είναι φτιαγμένο αυτό το «μωσαϊκό». Αυτό που χαρακτηρίζει το, εν λόγω, ψυχογράφημα είναι ο ρεαλισμός που το διέπει. Ο «Άρης» με έκανε, πολλές φορές, να αλλάξω θέση. Γιατί αυτά που περνούσε, τα έχω περάσει και εγώ και εσύ και αυτός… και η λίστα δεν έχει τέλος.
Εν κατακλείδι, ο συγγραφέας δημιουργεί ένα ψυχογράφημα αξιώσεων, με διττό σκοπό. Προσπαθεί να δώσει φωνή στους LGBTQI+ ανθρώπους, και ταυτόχρονα να εκθέσει προβληματικές που δυσχεραίνουν την ζωή όλων μας. Με όπλα του τον ρεαλισμό, την αγωνία, την κορύφωση και την κάθαρση, ο Διογένης Κοπανάκης δημιουργεί ένα μακρύ ταξίδι αυτογνωσίας∙ στο τέλος του οποίου συνειδητοποιεί κανείς πως η πιο σκληρή βία είναι αυτή που ασκούμε εμείς στον εαυτό μας.
Καλή Ανάγνωση.
Υ.Γ Το βιβλίο «Άρης – Μια ιστορία ψυχοθεραπείας» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βακχικόν».
Nikolas in Bookland 