Θύματα

Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δικηγόρος με έναν ναυτικό και έναν διάσημο δημοσιογράφο; Μία γυναίκα που βρίσκεται στη φυλακή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με μία άλλη, της διπλανής πόρτας; Έχει κάτι κοινό ένας σεφ με έναν Αλβανό οικονομικό μετανάστη που εργάζεται ως οικοδόμος; Είναι ικανοί όλοι οι άνθρωποι να αγαπήσουν, να ερωτευτούν, να εργαστούν και να ζήσουν ελεύθερα; Κι αν ναι, έχουν αυτό το δικαίωμα; Μέσα από τους κύκλους της ζωής και τις κοινωνικές νόρμες, αναπτύσσονται σε αυτό το μυθιστόρημα δύο ιστορίες. Δύο ιστορίες με ένα νήμα δεμένες, ακριβώς όπως δένονται οι ζωές των ανθρώπων έξω από τα βιβλία, στη ζωή. Επιλογές σωστές ή λανθασμένες που επηρεάζουν περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που φανταζόμαστε, αγάπες διαφορετικές ή άλλες περισσότερο συνηθισμένες, πόθοι κι ανάγκες, στοργή και βία, έρωτες περαστικοί και άλλοι που αποφασίζουν να μείνουν, φίλοι που στηρίζουν την ώρα που όλοι απομακρύνονται, εξομολογήσεις σπαρακτικές που θα σας κάνουν να κλάψετε και άλλες που θα σας θυμώσουν. Αυτό είναι το νέο μυθιστόρημα της Λίας Νικολάου που θα σας συναρπάσει.

Ο Αριστοτέλης & ο Δάντης ανακαλύπτουν τα Μυστικά του Σύμπαντος

Ο Δάντης είναι καλός κολυμβητής. Ο Άρης δεν είναι. Ο Δάντης έχει ευφράδεια λόγου και σιγουριά για τον εαυτό του. Ο Άρης δυσκολεύεται µε τις λέξεις και δεν έχει καθόλου αυτοπεποίθηση. Ο Δάντης χάνεται στα ποιήματα. Ο Άρης χάνεται στις σκέψεις του για τον μεγαλύτερο αδερφό του που βρίσκεται στη φυλακή. Ο Δάντης έχει ανοιχτόχρωμο δέρμα. Τα χαρακτηριστικά του Άρη είναι πολύ πιο σκούρα. Ένα αγόρι όπως ο Δάντης, µε την αισιόδοξη οπτική του για τη ζωή, θα ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να γκρεμίσει τα τείχη που έχει υψώσει γύρω του ο Άρης. Παρ’ όλ’ αυτά, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, όταν συναντιούνται, ανάμεσά τους αναπτύσσεται ένας ιδιαίτερος δεσμός, που θα τους βοηθήσει να μάθουν τις σημαντικότερες αλήθειες της ζωής και θα τους οδηγήσει να ανακαλύψουν τους ανθρώπους που θέλουν να γίνουν. Όμως τα εμπόδια που υπάρχουν στον δρόμο τους είναι μεγάλα, και µόνο µε την αμοιβαία εμπιστοσύνη και, πάνω απ’ όλα, µε τη δύναµη της φιλίας τους, ο Άρης και ο Δάντης θα καταφέρουν να βγουν δυνατότεροι από τις δοκιµασίες. Μερικές φορές οι γονείς αγαπούν τόσο πολύ τους γιους τους, που πλέκουν ένα ροµάντζο γύρω από τη ζωή τους. Νοµίζουν ότι η νεότητα µπορεί να µας βοηθήσει να ξεπεράσουµε τα πάντα. Ίσως οι µαµάδες και οι µπαµπάδες να ξεχνούν αυτό το μικρό γεγονός: το να είσαι στα πρόθυρα των δεκαεπτά μπορεί να είναι σκληρό και επώδυνο και μπερδεμένο. Το να είσαι στα πρόθυρα των δεκαεπτά μπορεί πραγματικά να είναι χάλια.

Η Μέρα της Μαρμότας

Πόσα ξέρουμε άραγε για τις σχέσεις ανάμεσα σε δύο ανθρώπους σήμερα; Πόσα από αυτά έχουμε ξεχάσει και πόσα δεν μάθαμε ποτέ; Άνθρωποι που πλέον δεν νιώθουν, φοβούνται και έτσι ζουν απομονωμένα στο σκοτάδι της δικής τους φυλακής για να μην πονέσουν. Ένα βιβλίο που δεν έχει σκοπό να θίξει κανέναν γιατί απλά είναι το δικό μου πρίσμα, που μπορεί να είναι και εσφαλμένο, αλλά ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα; Κάθε μάτι βλέπει διαφορετικά. Ο Βασίλης Χαντζής μιλάει για όλους μας, γι’ αυτά που κανείς δεν μας έμαθε και γι’ αυτά που αγνοούμε. Για την ομορφιά της αγάπης και του «δίνομαι», γι’ αυτά που πολεμούσαμε και που ακόμα πολεμάμε, αλλά που ποτέ δεν εκτιμήσαμε. Για το εφήμερο και σύντομο που δένει πλέον τους ανθρώπους, καθώς κανείς δεν ξέρει τη διαφορά του ερωτεύομαι με το ενθουσιάζομαι. Για το πόσο εύκολα υποχωρούμε και πόσο εύκολα αποκαλύπτουμε τα σώματά μας χωρίς να σκεφτόμαστε το μετά, το αύριο, το μέλλον μας. Κορμιά εύκαιρα στα χέρια του άλλου για μια απόλαυση μερικών λεπτών και μετά μοναξιά. Μέρα με τη μέρα ξεχνάμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε, για πού πορευόμασταν και πού φτάσαμε, ξεχνάμε τις αξίες και τα ιδανικά, και γινόμαστε κομπλεξικοί, γεμάτοι πάθη κι απωθημένα· ψυχολογικές μαριονέτες στο έρεβος της κατάθλιψης που ζούμε οι περισσότεροι. Μόνοι άνθρωποι, που μόνοι μεγαλώνουν και που μόνοι πεθαίνουν… Πρώτα στην ψυχή και μετά στο σώμα.

Άρης – Μια ιστορία ψυχοθεραπείας

Η ψυχοθεραπεία αλλάζει τη δράση, η δράση αλλάζει τη ζωή. Ένα παιδί, ο Άρης, μαθαίνει στο σχολείο το σκληρό πρόσωπο των ανθρώπων απέναντι στη διαφορετικότητα. Εκφοβισμός, κοροϊδία, περιθωριοποίηση. Φοβάται. Ένας έφηβος, ο Άρης, βιώνει την ομοφυλοφιλική του ταυτότητα μέσα από έναν αποτρόπαιο βιασμό. Σεξουαλική κακοποίηση. Φοβάται. Σήμερα ο Άρης είναι ένας νέος, όμορφος και επιτυχημένος αρχιτέκτονας. Έχει χτίσει μια τέλεια εικόνα για να αποφύγει την αλήθεια, τον εαυτό του και τους άλλους. Πίσω από το λαμπερό του χαμόγελο όμως, παραμένουν κρυμμένοι φόβοι κι ανείπωτες επιθυμίες. Το παρελθόν του στοιχειώνει, το παρόν του τρομάζει. Βυθίζεται στην απομόνωση και την άρνηση. Ως πότε, όμως, θα κρύβει τη μοναξιά και τις πραγματικές του ανάγκες; Με τη βοήθεια του Ορέστη, του θεραπευτή του και μέσα από μια επίπονη διαδικασία ψυχοθεραπείας, το ταξίδι του Άρη για την αυτογνωσία και τη λύτρωση από τα φαντάσματα του παρελθόντος ξεκινά.

Να Μ’ αγαπάς

"Σε κοίταζα με μάτια που άστραφταν από χαρά, όση ώρα κοιμόσουν γαλήνια. Ήσουν υπέροχος, έτσι ελεύθερος από προβλήματα, καλέ μου, ίσως κι από όνειρα. Ολόγυμνος… ποθητός… Ένα μαρμάρινο άγαλμα, ικανός να θεραπεύσεις με την αγλαόμορφη εικόνα σου όσα μακρινά με είχαν πληγώσει στη ζωή. Παρατηρούσα το στήθος σου να πάλλεται με μικρές, ήσυχες αναπνοές. Τα μακριά σου δάχτυλα τινάζονταν ελαφρά στο άγγιγμα του αέρα που έμπαινε από το παράθυρο. Παράξενα ένιωσα αναγνωρίζοντας εκείνη την ώρα πως ήσουν εσύ που πάντα ονειρευόμουν από παιδί." Ο Αλέξανδρος γράφει ένα γράμμα με αποδέκτη τον σύντροφό του Πάνο και, ταυτόχρονα, μας μεταφέρει την προσωπική τους ιστορία. Μέσα από τα ταξίδια της μνήμης, στην κοινή τους διαδρομή αλλά και στα όσα έζησαν πριν συναντηθούν, μαθαίνουμε για τις διαφορετικές όψεις του έρωτα, τα στερεότυπα της κοινωνίας, τους φόβους και τις μύχιες σκέψεις που βασανίζουν τον νου όλων των ανθρώπων. Το Να μ’ Αγαπάς είναι μια λυρική, ερωτική επιστολή που αποσκοπεί στη διαχείριση της απώλειας και στην έκφραση της αληθινής αγάπης· μια ιστορία για την αφοσίωση και την ολοκληρωτική παράδοση· μια κατάθεση ψυχής που μας δείχνει τον τρόπο ώστε να ανακαλύψουμε τον δρόμο για την ευτυχία.

Το Τρίτο Στεφάνι

Δε μπορώ, όχι, δε μπορώ να την υποφέρω πια!... Τι πληγή ειν' αυτή που μου 'στειλες θε μου; Τι αμαρτίες έχω κάνει για να με τιμωρείς τόσο σκληρά; Ως πότε θα 'μαι υποχρεωμένη να την ανέχομαι, να βλέπω τη μούρη της, ν' ακούω τη φωνή της, ως πότε; Δε θα βρεθεί επιτέλους κανένας στραβός χριστιανός να την πάρει, ν' απαλλαγώ απ΄ αυτό το έκτρωμα της φύσεως, που μ' άφησε ο πατέρας της για να μ' εκδικηθεί -που χαΐρι και προκοπή να μη δουν εκείνοι που δε μ' άφησαν να κάνω την έκτρωση!... Μα γιατί τους βλαστημάω; Δε ζούνε πια. Ούτε φταιν' εκείνοι. Φταίω εγώ που τους άκουσα. Σε τέτοια ζητήματα πρέπει ν' ακούει κανείς μόνο τον εαυτό του, κανέναν άλλον!... Όσο ήταν μικρή, παρηγοριόμουνα με τη σκέψη πως, μεγαλώνοντας, θ' άλλαζε. "Θ' αλλάξει!" έγεγα. "Θα στρώσει. Στο κάτω της γραφής, αργά ή γρήγορα, μια μέρα θα παντρευτεί. Θα τη φορτωθεί άλλος στην καμπούρα του." Μα δε βαριέσαι! Άδικα ήλπιζα. Όπως παν' τα πράγματα, μου φαίνεται πως θα μείνει γεροντοκόρη. Και πώς να μη μείνει γεροντοκόρη τέτοια που είναι; Αχ, ας όψεται εκείνο το τέρας, η Ερασμία, που την κατέστρεψε με τις κατηχήσεις της. Ποιος άντρας θα γυρίσει, σας παρακαλώ, να την κοιτάξει ερωτικά έτσι που ντύνεται, έτσι που φέρεται, έτσι που μιλάει;

Το Τραγούδι του Αχιλλέα

"Έχεις ακούσει το ψιθύρισμα του δάσους μια φθινοπωρινή νύχτα; Σου έχουν τραγουδήσει για τον πόλεμο και την αγάπη; Άγγιξες ποτέ με τα δάχτυλά σου το σώμα ενός ημίθεου;" Ο νεαρός Πάτροκλος απογοητεύει τον πατέρα του και εξορίζεται στην αυλή του βασιλιά της Φθίας. Εκεί μεγαλώνει στη σκιά του εκθαμβωτικού Αχιλλέα, ο οποίος έχει τη δύναμη να αλλάζει τις ζωές των γύρω του και σύμφωνα με τις προφητείες θα γίνει ο άριστος των Ελλήνων. Τα δύο αγόρια γίνονται φίλοι και στέλνονται να μαθητεύσουν στη σπηλιά του θρυλικού δάσκαλου Χείρωνα. Εκεί η σχέση τους ανθίζει και ορκίζονται ότι θα μείνουν για πάντα μαζί, όμως οι Μοίρες έχουν υφάνει το δικό τους σχέδιο. Ξέπνοοι αγγελιαφόροι φέρνουν το μήνυμα ότι ένας πρίγκιπας από την Τροία έκλεψε την ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο. Πρέπει τώρα οι βασιλιάδες να ξεπλύνουν την ντροπή και για να γίνει αυτό χρειάζονται το δόρυ και την ασπίδα του Αχιλλέα. Ο ήρωας γνωρίζει ότι για να κατακτήσει την αθανασία το τίμημα θα είναι βαρύ, αλλά πιστεύει ότι ένα τραγούδι μπορεί να ξεγελάσει ακόμα και τους θεούς. Η μεγαλύτερη ιστορία αγάπης έχει μόλις ξεκινήσει.